Quo invento omnis ab eo quasi capite
Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae
Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus;
Quod non subducta utilitatis ratione effici solet
Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Sed quod proximum fuit non vidit. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Sed ille, ut dixi, vitiose. Quod non subducta utilitatis ratione effici solet, sed ipsum a se oritur et sua sponte nascitur. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem.
Nam si beatus umquam fuisset
Illo enim addito iuste fit recte factum, per se autem hoc ipsum reddere in officio ponitur. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Et nemo nimium beatus est; Et quae per vim oblatum stuprum volontaria morte lueret inventa est et qui interficeret filiam, ne stupraretur. Istud quidem, inquam, optime dicis, sed quaero nonne tibi faciendum idem sit nihil dicenti bonum, quod non rectum honestumque sit, reliquarum rerum discrimen omne tollenti. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. Et hercule-fatendum est enim, quod sentio -mirabilis est apud illos contextus rerum. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti.
Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?
Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Perspicuum est enim, nisi aequitas, fides, iustitia proficiscantur a natura, et si omnia haec ad utilitatem referantur, virum bonum non posse reperiri; Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Respondebo me non quaerere, inquam, hoc tempore quid virtus efficere possit, sed quid constanter dicatur, quid ipsum a se dissentiat. Perfecto enim et concluso neque virtutibus neque amicitiis usquam locum esse, si ad voluptatem omnia referantur, nihil praeterea est magnopere dicendum. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Est autem situm in nobis ut et adversa quasi perpetua oblivione obruamus et secunda iucunde ac suaviter meminerimus.
Bonum negas esse divitias, praeposìtum
Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Ut pompa, ludis atque eius modi spectaculis teneantur ob eamque rem vel famem et sitim perferant? His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti.
An est aliquid per se ipsum flagitiosum
At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Verum esto